Terugblik en Afscheid van Zachte Kracht, december 2023

Terugblik
Zo aan het eind van het jaar ontstaat bij mij altijd het verlangen om terug te blikken, terug op het jaar. Wat heeft het me gebracht, wat is er allemaal gebeurd, welke lieve mensen zijn er op mijn pad gekomen, wie en wat heb ik allemaal in mijn hart gesloten en is het jaar geworden wat ik ervan gehoopt, gedacht, verwacht, gedroomd had….

12 Heilige Nachten
Al 6 of 7 jaar doe ik in de kerstperiode mee met de 12 heilige nachten van Mirjana Scheepens.  Dat is voor mij een prachtige periode om terug te blikken naar wat geweest is, waar ben ik dankbaar voor, wat is er ontwaakt in mij, wat gegroeid, waar heb ik afscheid van genomen, wat heeft nog iets nodig om los te kunnen laten…. En tegelijkertijd een verbinden met het nieuwe, uitnodigen van de nieuwe zaadjes, de nieuwe vuurtjes die willen gaan ontbranden in het nieuwe jaar….

Prioritizing Myself
Afgelopen 12 heilige nachten werd heel helder dat 2023 zou gaan over ‘Prioritizing Myself’, dat was mijn kernthema wat uit mijn dromen, visualisaties, meditaties, creatieve werk en getrokken kaarten telkens weer naar voren kwam.
Hoe en óf dat dan vorm gaat krijgen, dat is natuurlijk ieder jaar de verrassing… Dit jaar ontstond er vanaf maart een nieuwe beweging… eigenlijk een afscheid, een loslaten. In een cacao ceremonie bewoog ineens door me heen: ‘2023 is het laatste jaar dat je Zachte Kracht doet.’ Tijdens die reis voelde dat volledig natuurlijk, logisch, helder en kloppend… Daarna ontstonden de vraagtekens; ‘Hoezo dan? Ik vind mijn werk toch nog steeds fantastisch? Ik doe het nog steeds met hart en ziel, waarom loslaten dan? En wat wil ik dan gaan doen?’

Een nieuwe beweging
ik heb het met me meegenomen, deze ingeving en de weken en maanden erna door me heen laten bewegen. Telkens bij een nieuwe innerlijke duik bewoog het thema weer door me heen en iedere keer voelde ik dat het klopte, dat dit was wat er aan de beurt was… het loslaten van Zachte Kracht.

Het einde van Zachte Kracht
Op 1 juni heb ik de knoop gehakt. Ik zou Zachte Kracht en mijn werk als massagetherepeut gaan loslaten en wel per 1 oktober. De maanden erna heb ik nog met heel veel plezier en dankbaarheid mijn sessies gegeven. In deze periode werd voelbaar dat ik los te laten heb omdat er iets nieuws geboren wil worden! Er ontstonden ook al plannetjes, bewegingen én tegelijkertijd voelde ik dat het te vroeg was. Dat ik echt volledig los te laten heb, voor ik iets nieuws ga bouwen. Als ik nu al beweeg, dan zal het gebouwd worden op het oude fundament. En in de weken en maanden van voelen in deze nieuwe beweging is me heel duidelijk geworden dat ik mag loslaten omdat het fundament niet meer klopt. Het fundament is er een van vangen, zorgen voor, redden, dragen…. Vanuit alle liefde die ik in me heb, maar wel ook dus vanuit een soort geloof dat de ander het misschien niet alleen kan…. En een overtuiging dat ik koste wat kost mezelf moet inzetten om voor die ander te zorgen.

Groeiproces van een gevoelige ziel
Nu heb ik daar in de 17 jaar dat ik gewerkt heb binnen Zachte Kracht al heel veel in losgelaten. De eerste jaren was ik meer zwak, ziek en misselijk, dan gezond, omdat ik alles in mijn eigen lijf overnam en droeg. Had iemand een frozen shoulder, dan kon ik dagen mijn eigen arm niet bewegen, had iemand een hartinfarct dan ging mijn hart uren en uren te keer met heftige hartkloppingen en zo nog ontelbare voorbeelden meer.
Ik leerde mezelf beschermen, ik leerde loslaten, ik leerde energie te scheiden en weer te adresseren en leerde mijn eigen plek innemen én daar te blijven.
Allemaal zeer helpend voor een gevoelige ziel als ikzelf. Ik ben dan ook heel dankbaar voor dit groeiproces en had al deze ervaringen voor geen goud willen missen.

Walk your Talk
Dus de uiterlijke verschijnselen van dragen en redden zijn er (bijna) niet meer. Ook mijn cliënten zijn hierin met me mee gegroeid, vrouwen die zichzelf kunnen dragen, die verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen proces en heel graag diep willen duiken om steeds meer en meer zichzelf te worden. Heel dankbaar voelt mijn werk en heel fijn vind ik mijn sessies.
En tegelijkertijd ben ik ook al jaren achter elkaar telkens een periode niet in staat om sessies te geven. Geeft mijn lijf aan dat het genoeg is en werk ik dan wel 6 of 8 weken niet. Dat is niet erg…. Walk your Talk. Als mijn lijf aangeeft dat ze even niet kan of wil, dan heb ik daarnaar te luisteren, net zoals ik ieder van jullie leer.
En tegelijkertijd werd me dit jaar helder dat het misschien al jaren zo is, omdat het eigenlijk tijd is om echt los te laten… omdat het fundament nog gestoeld is op dragen en redden en ik me dus nog steeds onbewust verantwoordelijk voel voor het welzijn van de ander en zo dingen in mijn lijf vastzet, opsla, doorvoel en verwerk. En dat mag echt stoppen. Prioritizing myself, mezelf op nummer 1 zetten dus!

Toestaan en Vertragen
Dus in het proces van loslaten en toestaan wordt er van alles helder over het waarom van dit loslaten. Per 1 oktober geef ik geen sessies meer. Ik begin langzaam meer en meer te zakken in dit proces van toestaan dat er even veel minder hoeft. Dat ik me op mezelf mag richten, dat ik echt mezelf op de eerste plek mag zetten. En dat dat soms hele rijke waardevolle diepe ervaringen oplevert en dat ik soms in lummeldagen en klusjesdagen verzand én dat dat allebei oke is. Dat het niet morgen klaar of af hoeft te zijn. Dat ik niet volgende week hoef te weten wat ik dan wil gaan doen, wat er zich wil ontvouwen. Dat ik echt mag vertrouwen op de stroom van het leven, de overvloed van het universum, dat er voor me gezorgd wordt, als ik me maar laat dragen en vertrouw…

Vertrouwen en Overgave
Hele mooie uitnodigingen en processen en geregeld ook wel een uitdaging. Én ik zak er steeds dieper in. Ik vind het een zeer verrijkend proces. Om even weinig te doen en mezelf uit te nodigen om te Zijn… Om te Vertrouwen en het proces zich op haar eigen Tijd te laten Ontvouwen.

Pril en Kwetsbaar
Er zijn wat nieuwe zaadjes voelbaar… tegelijkertijd voelen ze ook nog zo jong en pril dat ze nog nauwelijks woorden kunnen verdragen. Alsof ik ze daarmee stuur, alsof ik alsnog de richting bepaal en ze daardoor niet uit kunnen groeien tot wat ze daadwerkelijk willen en kunnen worden. En ook een soort weten dat als ik te vroeg deel, ze misschien met wortel en al uitgetrokken worden doordat ze nog niet ontvangen kunnen worden voor ze stevig geworteld zijn, voor ik stevig met hen, in hen vergroeid ben… of zij in mij.
Dus het komt zoals het komt, het stroomt zoals het gaat, het zal zich ontvouwen als de tijd daar is en tot die tijd bevind ik me daar waar ik ben.

Mijn diepe Dank
Voor nu wil ik je vanuit het diepst van mijn hart bedanken voor je vertrouwen in mij, voor je meewandelen op mijn pad, misschien alleen als nieuwsbrieflezer, misschien als oud cliënte of misschien lag je een paar maanden geleden nog op mijn tafel. Dank voor onze reis samen. En wie weet tot ergens in het vervolg.

12 Heilige Nachten
En mocht je nieuwsgierig zijn naar de 12 heilige nachten van Mirjana Scheepens, hier vind je de link. Je kunt je nog opgeven. Ik doe dit jaar natuurlijk ook weer mee, dus misschien ontmoeten we elkaar daar, in haar warme en ondersteunende Telegramgroep.

Voor nu wens ik je hele fijne warme, lichte, liefdevolle dagen en een prachtig 2024. Dat de zaadjes mogen ontkiemen die nu diep in jou aan het sluimeren zijn. Om vanuit rust en ruimte, met licht, warmte en voeding te mogen uitgroeien tot het prachtige bloeiende nieuws dat ze in zich dragen.

In Licht en Liefde, Sijtje